Kadın, ellerinde kırmızı ojeleri ve en az çay içtiği bardağın beli kadar ince beli, bir o kadar ince ruhu ile ince sigarasından bir nefes daha alırken ince düşünceler geçiriyordu, derinden. Dağılan dumanın havayla temas ettiği buğulu çizgilerin arasında kaybolurken düşünceleri, bir küfür savurdu en okkalısından. Bu kadar ince bir kadının bu kadar çirkin sözler söylemeye hakkı yok muydu sanki? Vardı elbette. Küfür, herkesin hakkı olmalı diye geçirdi içinden, onlarca kez ayıplanmıştı oysaki. Sonra bir küfür de onlara salladı.. Kadın, kadın olmanın verdiği inceliği kaldıramadı daha fazla. Narin bedenine yüklenen onlarca çirkin düşünce, duyduğu onlarca hakaretin ruhuna işlenişi, her gün onlarca bakışın altında kendini dünyanın en kirli nesnesi gibi hissederken, onlarca çift çirkin gözün üstündeki kıyafetleri parçalarcasına onu seyrettiğini fark edip, onlarca elin bedeninde gezindiğini hissederken sustuğu kadar haykırıyordu şimdi. Kadın, kadın olmanın inceliğini ettiği küfürlerle sonsuzluğa savruşturdu.
İnce belli, ince ruhlu, ince parmaklı ince kadın, ince sigarasından çektiği nefesini, incelikle geri verdi..

Saman yapraklı eski bir defterin toz dolu yapraklarının arasından yayılan huzur verici kokuyu hissediyorum ciğerlerimde. Sayfaları karıştırırken aklıma sen geliyorsun.

Ne kadar manidar bu sayfaların böylece bomboş olması.
Bana yarını düşünürken dalıp gittiğim boşlukları anımsatıyor, dünümü anımsarken kalbimde oluşan o rahatsız hissi aynı zamanda. Sonra ellerime bakıyorum, onlar da bi o kadar boş..

Oturduğum yerden kalkıp pencereme yaklaşıyorum. En sevdiğim günler bana bakıp gülümsüyor, "geliyorum" dercesine. Yüzünü görmekten nefret ettiğim güneş saklanmış bulutların arkasına, hava mis gibi yalnızlık kokuyor. Ağaçlar yeşilin en koyusunda, yaprakları sallanırken yavaş yavaş, saçlarının rüzgarda süzülüşü geliyor gözlerimin önüne. Gülümsüyorum..

İçimde kimsesizliğin verdiği buruk bir huzur var. "Ben seninle mutsuz olmayı sensiz mutlu olmaya tercih ederim." dediğim geliyor aklıma. Tekrar gülümsüyorum. Ben sensiz mutsuz olmayı seninle mutlu olmaya tercih ediyorum şimdilerde.

Boğazımda bir şeyler düğümleniyor, ama artık gözyaşına dönüşmüyor bu. Hiç yormuyorum kendimi, ne sızlanıyorum ne ağlıyorum, ne her seferinde olduğu gibi herkese seni anlatıyorum. Susup yoluma devam ediyorum.
Denizi kokluyorum, rüzgarı hissediyorum ensemde, saman yapraklı boş defterimi okuyorum.
Her satırın sonunda birer birer siliniyorsun yüreğimden.
Umutlarımdan
Düşlerimden..

Mutlu oluyorum.