KAÇ

Sokak sokak, cadde cadde kendini aradığın şehrin koynundan kaç, kendine kendinden hiç olamayacağın kadar uzak olacağın diyarlara kaç. 

Uzaya kaç

Atlantis'e kaç

Bilecik'e kaç. 

Nefesini burnundan çektiğinde kendi ciğerlerinin içinde kaybolabileceğin ferahlıkta neresi varsa oraya kaç. Hiçbir şey istemeyi bile isteyememekten bıktığında hiçliğin ortasından kurtulamayacağın, evrenin merkezinde tüm gerçeklikten arınmış, o vakumlanmış boşluğa, ağaçlarının tıngırtısının tanrısal bi mizansene dönüştüğü, haykırdığında çığlığının yankılana yankılana acı içinde kulaklarına geri dönüşünü duyduğun hiçbir şeysizliğin ortasındaki o dipsiz kuyuya, o sonsuz boşluğa, hücrelerinin yıldız tozuyla bütün olduğu, o evrenin sonuna, her şeyin başına, tanrının bile bilemediği, ezelin ortasından ebediye dönüşen o sıfıra kaç. Defol git. 

Yeter ki artık her şeye yakın, kendine uzak olduğun illüzyondan uzaklaş.